Wbrew temu co pokazuje zdjęcie, to nie jest przestronna sala.
Mój obiektyw powiększa.
Bardzo ciekawa ekspozycja ikon na walcu.
To co zwierała ta szklana szafa, zapierało dech w piersiach.
Robienie zdjęć przez szybę to istna mordęga.
Jednak tu odbił się film prezentowany na przeciwnej ścianie,
przedstawiający procesję przechodzącą z ikonami.
Brak naturalnego światła jest naturalne dla ikon.
Właściwie tylko w dużych miastach cerkwie są dobrze doświetlone przez duże okna.
Większość ikon pochodzi z małych drewnianych cerkwi,
których okna przypominały lufciki.
Kilkanaście z nich jest zgromadzonych w skansenie sanockim.
Ci co jeżdżą w Bieszczady i wschodnią Polskę, na pewno je widzieli.
Mimo, że aparat miałam ustawiony na "muzeum" i tak musiałam podciągać kolor w XnView,
bo zdjęcia były zbyt ciemne.
Dla ochrony ikon przed światłem,
po przejściu wycieczki wszytko się wygasza.
W korytarzu przed wejściem, wyświetla się, gdzie jest każdy ludzik z wycieczki,
aby nikt się nie zapodział z jakąś ikoną pod pachą.
Na ostatnim zdjęciu widać jak zwiedzający wręcz wchodzą z aparatami na siebie.
Może kiedyś zawędruję do Supraśla...
OdpowiedzUsuńW Sanoku byłam, ale znów się wybiorę.
Ikony zawsze mnie fascynowały, dla mnie stanowiły taki element świata cerkiewnej liturgii, wystroju świątyń, którego na co dzień nie doświadczałam, ale który był mi bliski poprzez moją uczuciowość.
W domu mam 3 współczesne ikonki, które dostałam od przyjaciół na różne okazje, św. Rodzinę, św. Barbarę i MB Nieustającej Pomocy od Mamy - teraz po jej śmierci ma dla mnie wyjątkową wartość.
Mam też w domu miniaturki ikon, jednak to robota sztampowa.
OdpowiedzUsuńZawsze chciałam namalować ikonę Maryi, Oblubienicy Ducha świętego. Moim zdaniem jest najpiękniejsza.
Nie na darmo ikony się pisze a nie maluje, to tak jakby człowiek opisywał świat ręką kogoś wyższego, nie ważne jakiej jest wiary. Zresztą każda wiara ma na celu osiąganie absolutu, tak dla siebie jak i dla świata.