Mozaika w roli parapetu.

Od kiedy ponownie aranżowaliśmy pokój córki,

już zgodnie z oczekiwaniami nastolatki, na miejsce poprzedniego sekretarzyka z biurkiem,

zakupiliśmy płytę, którą przykryliśmy parapet.

Zyskaliśmy jednocześnie miejsce do nauki i pracy przy komputerze.

Po wyprowadzeniu się dziecia z domu, i zabraniu blatu (bo przydał się w nowej kuchni), 

zakupiliśmy drugi, ponieważ duży parapet to wygoda.

Większość moich prac przedstawiam Wam na nim, włącznie z logo bloga.

Dotychczas był czarny, obecnie chabrowy.

Jednocześnie jest to miejsce rannego wylegiwania się, wszystkich naszych kotów.

Jednak istota nie dotyczy parapetu, tylko niszy, którą tworzy deska na nim leżąca, 

a nie dochodząca bezpośrednio do okna.

Zawsze leżała tu wykładzina dywanowa, taka sama jak na podłodze,

ale obecnie na podłodze są panele.

Trzeba było coś wymyślić.

Ponieważ mozaika jest bardzo łatwa w obróbce, już po raz czwarty wzięłam ją w obroty.

Nie jest to jak dla mnie rzecz tania, chociaż można upolować,

jednak jak się szuka to jest wszystko , tylko nie to co potrzeba.

Pierwszy raz przyklejałam mozaikę szklaną, 

jednak w obróbce nie odbiega od ceramicznej.

Jak widać parapet głównie należy do Miłka,

i musi tu być jego dywanik.

Zresztą adaptacja tego miejsca odbywała się pod jego ścisłą kontrolą.

Ogólnie lepiej jest niż było, bowiem kafelki wymagają tylko przetarcia ścierką, 

a nie odkurzania.

W przypadku sierści kociej to znacznie lepsze.

Tak wygląda mozaika nieprzyklejona.

Zdecydowałam się na białą fugę, choć szybciej łapie brud,

jednak bardziej podkreśla kolory.

Zostało z trzech plastrów tyle co pod kotem i dwa elementy,

może będą jakąś inspiracją.
Mozaikę przykleja się bardzo łatwo,
wystarczy ją przyciąć (podklejona jest plastikową siatką).
Na koniec położenie fugi, nie wymaga też żadnego kunsztu.